ვახტანგ მეექვსის ხსოვნას

ვახტანგ მეფე  ტახტზე  იჯდა,
რომ  დაიპყრეს  ოსმალთ  ქართლი.
წელში  გაწყდა  გლეხ-კაცობა,
დაუწესეს  დიდი  ხარკი.
აღარ  იყო  ერთიანი,
ის  ძლიერი  საქართველო.
სამ  სამეფოდ  გაყოფილა,
ქართლ,  იმერეთ,  საკახეთოდ.
ვახტანგ  იყო  ნიჭიერი,
მწიგნობარი,  გულით  რკინა.
მტერს  მახვილი  შეაგება,
ერს  გმირულად  ედგა  წინა.
ერთი  სული,  ერთი  გული,
რომ  არ  იყო  ბრძოლის  ველზე.
ოსმალებმა  დრო  იხელთეს,
ინადირეს  ქართველებზე.
გაუყენეს  სტამბოლის  გზას,
ბედკრულ  საქართველოს  შვილნი.
მეფეს  გვერდში  არ  დაუდგნენ,
შანშე  ერისთავი,  გივი.
შანშე  ქსნის ერისთავ  იყო.
გივი  თავადი  ქართლისა.
სასახლე   ჭალას  ჩაუდგავს,
და  სხვილოსციხე  მთისძირსა.
მუხრანიდან  ლიახვამდე,
ამილახვარ  განაგებდა.
გორის  ციხის  მოურავი,
ქართლში  საქმეს  აგვარებდა.
ლარგვისიდან  ერისთავებს,
დაბლა  ჩამოუვაკიათ.
ქსანზე  შანშეს  ახალგორში,
სახლი,  ციხე  აუგია.
გივი  შანშეს  წაეკიდა,
შანშე  კიდევ  აქეთ  გივის.
მამულები  ვერ  გაიყვეს,
ქართლი  კიდევ  ცეცხლში  იწვის.
თუმცა  მეფეს გვერდში  ჰყავდნენ,
ზოგიერთი  თავადები.
ერი,  ბერი,  ქალი,  კაცი
მტერს  ებრძოდნენ  თავდადებით.
რომ  შეხედა  ვახტანგ  მეფემ,
ნადგურდება  მისი  ერი.
ვინც  გადარჩა  მთას  გახიზნა,
რუსეთს  გააჭენა  ცხენი.
შვილებიც  ხომ  ვახტანგს  გაყვნენ,
ვახუშტ,  ბაქარ  და  გიორგი.
ათას  შვიდას  ოცდაოთხში,
იმღვრეოდა  კვლავ  იორი.
მუხას  მუმლი  დახვეოდა,
დრო  არ  იყო  დიდი  ფიქრის.
ქართლი ნასოფლარად  იქცა,
ჩვენი  მეფე  რუსეთს  იცდის.
მოსკოვს  ბინას  დაიდებენ,
ვახტანგ  მისი  ერთგულები.
რუსთა  მეფის  მოლოდინში,
ბეჭდეს  წიგნი,  რვეულები.
მოსკოვს  დავით  გურამიშვილს,
სიხარულით  დახვდა  მეფე.
გამარჯვების  სადღეგრძელო,
ჩვენი ატენურით  შესვეს.
დავით  ლეკებს  გამოექცა,
ტყვეობიდან  ყუბანს  მირბის.
უბრძოლია  სამშობლოსთვის,
ლექსად  დაუწერავს  წიგნი.
ლამისყანას  სატრფო  ელის,
თვითონ  უკან  ვეღარ  მიდის.
ვახტანგმა  წიგნი  დაწერა,
ქართული   სამართლისაო.
ვახუშტიმ  რუკა  დახაზა,
ქართველთა  მთა-ბარისაო.
მეფის ამალას  ქართველებს,
მოეძალათ  სახლზე  ფიქრი.
დაიღალნენ  უსამშობლოდ,
მოენატრათ  ცოლი,  შვილი.
რომ  წავიდა  მეფე  რუსეთს,
მიატოვა  სრულად  ქართლი.
გივიმ,  შანშე  ერისთავმა
მერე  იგრძნეს  მისი  ფასი.
შეაწუხა  მათ  ნამუსმა,
ვახტანგს  გაუგზავნეს  კაცი.
წერილები  გაატანეს,
მეფევ  წყენა  შეგვინდევი.
საქართველოს  სადიდებლად,
ისევ  მუშტად  შევიკვრებით.
მოდი  მეფევ  ქართლს  მოხედე,
დაგიდგებით  გვერდში  ძმურად.
მათ  გულებში  ძველებურად,
სიყვარულმა  დაიბუდა.
ქსანზე  თურქებს  ხმალი  დასცეს,
დიდმა  შანშემ  დაიქუხა.
ქსან-ლიახვზე  ვაჟკაცთ  ბრძოლით,
ყველა  ციხე  დაიბრუნა.
შანშემ  ძლიერ  გაიხარა,
როცა  გივი  ძმად  იგულა.
გორის  ციხეს  გივი  ბრძოლობს,
ლომ  კაცია  ქუდი  ჰხურავს.
დაუწყვია  ამილახვარს,
ურიცხვ  მტერთან  ქართლელთ  ჯარი.
ერთი  ხუთზე  გაიმარჯვებს,
გადმოჰხედავთ  გორის  ჯვარი.
წინ  შეუძღვნენ  გორის  ციხეს,
ჯარს  გივი  და  მამუკაი.
გვერდში  ჰყავდა  მუხრანბატონს,
ასი  უშიშარი  ყმაი.
უბრძოლია  მამუკასაც,
მარჯვედ  უქნევია  ხმალი.
ოსმალებზე  ჯავრ  იყარეს,
წითლად  შეუღებავთ  მტკვარი.
მტრისა  რისხვად  არ  ჩერდება,
ამილახვრის  სატევარი.
ომიც  იცის,  ძალაც  მოსდევს,
არ  ეღლება  ვაჟკაცს  კლავი.
გაიმარჯვეს  ქართველებმა,
ღვთიშობლისა  რეკავს  ზარი.
მტკვრის  პირს  სუფრა  გაუშლიათ,
ქართლში  ღვინობისთვე  არის.
ეყოთ  ქართველთ  ხმლის  ტრიალი,
ეხლა  შეჯიბრი  აქვთ  სმაში.
საქართველოს  დღეგრძელობის,
გამოსცალა  გივიმ  ყანწი.
თუ  გამთელდა  ქართველთ  ერი,
ვერ  დაგვაკლებს  ვერას  მტერი.
გამარჯვება  მიულოცეს,
ქსანზე  შანშე  ერისთავსა.
მეფეს  წერილი  მისწერეს,
მოდი  უპატრონე  ქართლსა.
ვახტანგ  მეფე  არ  ჩამოდის,
ელოდება  რუსის  ჯარსა.
და ლოდინში  უსასრულოდ,
თავს  შესწირავს  ქვეყნის   ხსნასა.


ათენი  27/8 2013წ  თემურ  სისაური [ჭალელი]
                                                ქვემო-ჭალა  თბილისი.  


ამ  ლექსს  უძღვნი  სამშობლოს   მოსიყვარულე,  თავისუფლებისათვის  მებრძოლთა  სულების  ხსოვნას.

ზურიკო ნაცვლიშვილის ხსოვნას.

სადა  ხარ  ზურავ  ჭალელო,
მაგ  შენი  თბილი  გულითა.
შენი კაცური  სიკვდილით,
მტერიც  გასტეხე  სულითა.
აფხაზეთისა  მიწაზე...
იბრძოდი  წრფელი  გულითა.
ვაჟკაცობა  და  გმირობა,
ქართველებს  მოგვდგამს  რჯულითა.
ცხრამეტი  წლისა  წახვედი,
ოცი იქ  გადაიხადე.
შენი  სიკვდილით  მერცხალო,
ქართველთ  მიეცი  სილაღე.
ასმეთაური  იყავი,
ასმაგად  თავსა  სწირავდი.
ომი  ქორწილი  გეგონა,
ტყვიების ცეცხლში  ფრინავდი.
ქართველთა   შემგინებელთა,
როგორც  ყანასა  სცელავდი.
ჩვენი  სამშობლოს,  ბედზე  და
მის  მომავალზე  ღელავდი.
მტერთან  პირისპირ  შეხვედი,
შორს  იყო  შენთან  შიშია.
არ  დაიჩოქებს  არასდროს,
ქართული  გენი,  ჯიშია.
ტამიშთან  ჩაქრა  სიცოცხლე,
ვახ  მე  სათქმელად  ძნელია.
პირნათლად  წარსდეგ  სამსჯავროს,
ერთხელ  არ  დაგიკვნესია.




ეს  ლექსი  მიუძღვენი  ჩემი  დეიდაშვილის,  ზურა  ნაცვლიშვილის  და  მასთან  ერთად,  საქართველოს  ერთიანობისთვის,  დაღუპულთა  სულების  ხსოვნას,  ნათელში  ამყოფოს  უფალმა  მათი  სულები.


ათენი  22/8  2013წ.  თემურ  სისაური  [ჭალელი]   ქვემო-ჭალა.

საქართველო.

ყაყაჩოები შინდისთან

 ციტატა

ყაყაჩოები  შინდისთან,
სისხლისფრად  შეღებილიყო.
ჩვენი  ბიჭების  საფლავზე,
იები  ამოსულიყო.









   დილით,  ლიახვი  გაღვიძებთ
მოგიტანთ  ახალ ამბავსა.
ხელ-პირსაც  დაგაბანიებთ,
დაგალევინებთ  ცივ  წყალსა.
დღისით  მზე  გათბობთ,  გეხვევათ,
გადაგატარებთ  ზამთარსა.
ღამე   კი  მთვარე  გინათებთ,
მოჰყვება  ტკბილსა  ზღაპარსა.
როდის  გასვლია  მართალი,
მგელთანა  ცხვრისა  ბატკანსა.
ომი,  გმირულად  სიკვდილი,
არჩიეთ  მუდამ  ჩაგვრასა.
სანამ  იცოცხლებს  ქართველი,
თქვენც  ხომ  ცოცხლები  იქნებით.
თუ  დავიყავით  ცალ-ცალკე,
მოგონებები  ვიქნებით..
საღამოს  როცა  მზე  ჩადის,
ნანას გიმღერენ  ველები.
და  ღუღუნებენ  ტკბილს  ხმაზე,
ლიახვს  მშვიდობის  მტრედები.
ყაყაჩოები  შინდისთან,
სისხლისფრად  შეღებილიყო.
ჩვიდმეტი  გმირის  საფლავზე,
იები  ამოსულიყო.












თემურ  სისაური  ათენი.  
14/8  2013წ.

აქ ხომ პატარა საქართველოა.

ვის  არ  შეხვდებით  ომონიაზე,
შალვას,  თამარის,  ლიას  თუ  გივის.
აქ  ხომ  პატარა  საქართველოა,
მეგობრის  ნახვა  გვავიწყებს  ტკივილს.
არვინ  არ  იცის  ვინ  როდის  წავა,
წლები  მიფრინავს  ვით  ცაზე  ნისლი.
უნდა  დავბრუნდეთ   მშობელ  მიწაზე,
ჩვენ  საქართველო  რამდენს  დაგვიცდის.
რა  დაგვავიწყებს იმ  პირველ  დღეებს,
როცა  მოვედით  საბერძნეთს  მზიანს.
მონატრებულებს  ჩვენს  ახლობლებზე,
ჩაგვძინებია  გაუხდელს  მტირალს.
ვინც  არ  ყოფილა  უცხო  მხარეში,
ის  ვერ  გაიგებს  ჩვენს  გულის  ტკივილს.
ოჯახის  რჩენა  თავს  აგვიღია,
ჩვენი  სიცოცხლე  არაფრად  გვიღირს.
დღენი  გარბიან  ელვის  სისწრაფით,
დროც  კი  არა  გვაქვს  განსჯის  და  ფიქრის.
მოგვნატრებია  ჩვენი  მთა-ბარი,
ქართული  სუფრა,  ცოცხალი  ივრის.
თუ არ დავბრუნდით  მშობელ  მიწაზე,
მტკვარი,  რიონი  უჩვენოდ  ივლის.
რომ  შეგვაწუხებს  სისხლის  ყივილი,
ვეღარ  დაუცდით  მომავალ  ივლისს.
ჩვენი  ცხოვრება   ხანმოკლე  არის,
ვინ  გვეკითხება  უფალი  ითვლის.
სამშობლო  ჩვენი  მშობელი  არის,
განა  სიცოცხლე  არა  ღირს  მისთვის.
შენ  საბუდარო  არწივებისა,
დედა  თბილისო   სასახლევ  ისნის.
დიდგორის  ველზე  დაღამებისას,
წინაპართ   ხმლების   ჟღრიალი
                                                  ისმის.
                                                                                           






1/8.  2013წ  ათენი  თემურ  სისაური.  თბილისი.

მთებს ცისარტყელა შვენოდა.

ბუნებამ  ფერი  იცვალა,
ტყეს  ბინდი  გადაჰფენოდა.
გაყვითლებულა  მიდამო,
მთებს  ცისარტყელა  შვენოდა.
ყველა  ზამთრისთვის  ემზადის,
გლეხის  გულ  არა  ცხრებოდა.
ჩვენც  გადავედით  ბებოსთან,
სახლში  გულ  არა  დგებოდა.
ჩვენი  ლევანიც  თან  მყავდა,
დავხერხეთ  წიფლის  მორები.
ბუხარში  ცეცხლი  გიზგიზებს,
სცვივათ  ტირიფებს  ფოთლები.
გვიანი  შემოდგომაა,
სავსეა  ღვინის  დოქები.
საწნახელს  შემოუწყვიათ,
წითელ-ყვითელი  გოგრები.
ქვევრებში  რქაწითელი  დუღს,
ბოცებს  გაუდის  შუშხუნი.
მარნის  კარები  ღიაა,
არცა  სდებია  ურდული.
პაპასაც  უყვარს  ქეიფი,
შემოძახილი  ურმული.
დავაპეთ  მე და  ლევანიმ,
რაც  ჰქონდა  პაპას  კუნძები.
ბებიამ   სუფრა  გაშალა,
გაავსო ბროლის  ჭურჭელი.
ღუმელზე  ქვაბი  თუხთუხებს,
ხინკალს  აუდის  სურნელი.
პაპაც  მოვიდა  ამ  დროსა,
დილიდან  იყო  უჭმელი.
გაუღე  ხისა  ჭიშკარი,
შემოაგორა  ურემი.
ფიჩხი  მოუჭრავს  ვაკეში,
ზამთარი  არის  უძღები.
მიშასა  აბულაძესა,
ბავშვიც  იცნობდა  სოფელში.
იმისგან   გაიგონებდით
სიტკბოს,  სიკეთეს  ყოველთვის.
ბევრი  უნახავს  პაპასა,
ტკბილიც  და  მწარეც  ცხოვრების.
ხევსურთ  ასული  შეურთავს,
ოჯახი  შექმნეს  ქართული.
თავისი  შრომით,  კაცობით
სოფელში  იყო  განთქმული,
კარგი  შვილები  გაზარდეს
ბებიაც  იყო  მშრომელი.
ანეტა  ადრე  დაობლდა,
აღარ  ახსოვდა  მშობლები.
დედის  ძმას  მოიგონებდა,
ის  იყო  მისი  მომვლელი.
ბიძამ  გაზარდა  შვილივით,
კარგი  ასწავლა  ყოველი.
მამა  ჰყოლია ბებიას
მამასახლისი  სოფლისა.
ყველა  ჩაგრულის    მშველელი,
ვაი  მჩაგვრელის  ყოფისა.
ბებიაჩემი  სულგრძელი,
სპეტაკი  როგორც  სანთელი.
პაპა  რომ  ომში  წავიდა,
ბებიას  დარჩა ბავშვები.
ჭინჭარაულის  ქალ  იყო,
ჯიში  მასდევდა  პაპების.
ხუთ  შვილ  გაზარდა  ბებიამ
ერთმანეთზედა  კარგები.
შვილიშვილებიც  გაგვზარდეს,
სუყველას  დაგვდეს  ამაგი.
არ  დაუკარგოთ  წასულებს,
მათი  შრომა  და  ნაჯაფი.
იმას  ვამბობდი  პაპამა,
ნახა  ცხოვრების  ავ-კარგი.
ორმოცდაერთში  ომი  და
დიდი   რუსეთის  ტრამალი.
კლავიც  უჭრიდა  თვალიცა,
თოფი,  სამიზნე,  ჩახმახი.
ტყვეობაც  გადაიტანა,
ორჯერ  დაიჭრა  მაჯაში.
მაგრამ  არ  შეშინებულა,
ქვემო-ჭალელი ვაჟკაცი.
არ  დავიწყვნია  პაპასა,
ის  მეგობარი  ბიჭები.
უშიშნი  ვითა  სალი  კლდე,
გაუტეხელნი  მტკიცენი.
შენდობას  ვეტყვით  მათ  სახელს,
და  დაიცლება  ჭიქები.
მაჭარმაც  თავისი  გასჭრა,
სუფთაა  ყურძნის  მტევანი
და  ვქეიფობდით  პაპასთან,
მე  ვასკია  და  ლევანი.
არასდროს  დამავიწყდება,
რა  ბედნიერი  დღე  არის.
პაპას  მარანში  ბიჭებო,
გული  სხვა  გვარად  ღელავდის.
გარეთ  თოვლს,  ნისლი  ჩამოწვა
კარს  მოგვდგომია  ზამთარი.
ტკბილ  მოგონებად  დაგვრჩება,
ჩვენ  წინაპართა  ამბავი.


ათენი. 25/7 2013წ.  თემური  სისაური  [ჭალელი]  ქვემო-ჭალა.

                                                                                 საქართველო.

ეს  ლექსი,  მიუძღვენი ჩემი  აწგარდაცვლილი   პაპის  და ბებიის  ხსოვნას,  ნათელში იყვეს  მათი  სულები.

უცხოობაში ყოფნამა.

ის  აღარა  ვარ,  რაც  ვიყავ,
გული,  ლოდინმა  დაღარა.
უცხოობაში  ყოფნამა,
თვალები,  ცრემლით  დანამა.
წლები  გარბიან  მალ-მალე,
სული  სიშორემ  დაღალა.
შინ  დაბრუნების  ლოდინში,
თავს,  დამათოვა  ჭაღარა.
სამშობლოს,  მაინც  ვახსოვართ,
არ  დაიკარგავს  იმედსა.
რომ,  გათენდება  ერთი  დღე
და  დაიბრუნებს  შვილებსა.
უფალი  შეგეწეოდეს,
შენ,  ჩვენო  არე-მარეო.
აყვავებული  გვენახოს,
ჩვენი  ლამაზი  მხარეო.




ათენი. 17/7.2013წ. თემურ  სისაური. თბილისი.
              

მშვიდობით ჩვენო მთა-ბარო..

მშვიდობით  ჩვენო  მთა-ბარო,
ჩვენო  დედავ  და  მამაო.
უცხო  მიწაზე  ქართულმა,
ნერგმა  ვერ  გაიხარაო.
სადაც  რომ  გავიზარდენით,
იქ  არის  ჩვენი  ბაღდადი.
იქ  არის  ჩვენი  ბავშვობა,
ქართული  წესი  და  ადათი.
სამშობლოს  მოცილებულნი,
რამდენ  სითბოსა  ვკარგავდით.
და-ძმის, დაკარგულ  სიყვარულს,
ჩვენს  მეგობრებში  ვნახავდით.
რამდენს  გაუძლებს  ეს  გული,
შორს საქართველოს  ცქერასა.
კაცი  ვერსაით  წაუვა,
თავისა  ბედისწერასა.






ათენი. 16/7.2013წ.  თემურ  სისაური [ჭალელი]
                                                ქვემო-ჭალა.  საქართველო.

ლექსო ცეცხლივით ნათელო

         
ლექსო  ცეცხლივით  ნათელო,
შენ  ჩემი  გულის  სათქმელო.
საითაც  წასულიყავით,
ჯვარი,  გწერიათ  ქართველნო.
ლექსო  შენა  ხარ  საუნჯე,
კაცობრიობის  სარკეო.
ქართული  სული  ჩაგბერო,
სამშობლო  გამიხარეო.
ბევრს  დაუბრუნე  ხალისი,
ცხოვრების  სიყვარულისა.
თქვენ  გაგანდევით  ლექსებო,
ნაფიქრი  ჩემი  გულისა.
ლექსო,  შენ  უნდა  გვიშველო,
გადაიარო  ცხრა  მთანი.
და  მიაწვდინო  სამშობლოს,
ემიგრანტების  ამბავი.


ათენი.  11/7.    თემურ  სისაური.  თბილისი.

ლექ

მიუალერსებ ჩემს მამულს.

როცა  ჩაუვლი ანატორს,
გული  ბაგა-ბუგს  დამიწყებს.
მიუალერსებ  ჩემს  მამულს,
ალბათ  სიმართლეს  გამიმხელს.
მივყვები  ძველ  სამარხოვანს,
სალ  კლდეებს,  ჭიუხს,  საჯიხვეს.
მამა-პაპათა  საძვალე,
დიდ  ხმაზე, ჩურჩულს  დაიწყებს..
ბევრჯერ  დაგვეცა  ურჯულო,
გატეხეს  კლდისა  კარია
მაგრამ  ვიცავდით  სამშობლოს,
არ  შევარცხვინეთ  მთანია.
დავხოცეთ  როგორც  ყანასა,
ისე  ვაცალეთ  თავია.
რადგან  ვიყავით  მართალი,
ვერას  გვიზავდა  მტერია.
მეფის  ერთგულნი  ვიყავით,
ფშავ-ხევსურეთის  ერია.
მტერთან  ბრძოლაში  გვფარავდა,
ლაშარის  სალოცავია.
სამშობლოს  კარის  დაცვა  ხომ,
მთიელთ  სიკვდილის  დარია.
მტერმა  ვერაფერ  დაგვაკლო,
ჟამმა  დაგვრია  ხელია.
ბევრი  გვარ  გაწყდა  ხევსურეთს,
აოხრდა  ციხე-კერია.
ვაჟებ  მრავალი  ყოფილა,
სისაურების  გვარია.
ბევრჯერ  იწვნია  მტრის  ზურგმა,
მათი  მახვილი  მჭრელია.
სისაურებიც  გამწყდარან,
არ  დარჩენილან  ბევრია
დიდება  ანატორის  ჯვარს,
თავისი  ყმათა  მხსნელია.
ხადას  ხეობას  დასახლდნენ,
შორს  წასვლა  მათთვის  ძნელია.
მთიულეთშია   იუხოს,
დღესაც  დგას  კოშკი  ძველია.
სისაურ-  ირიაულთა,
ნაშენი   ოჯახთ  მცველია.
ზოგმა  ვერ  დასთმო  საჯიხვე,
ლიქოკს  დაიდო  კერია.
ლიქოკელები  გამხდარან,
ძირძველი  სისაურები.
სამშობლოს  დაძახილზედა,
ვაჟკაცთ  უცემდათ  გულები.
კარატის  ყმანი  არიან,
ჰფარავდეთ  მისი   მადლია.
მთა იყო,  კიდევაც  არის,
გაუტეხელი   ხმალია.
ბევრჯერ  შაყრილან  საომრად,
ლიქოკის  ჭალას  ხევსურნი
გაუწირნიათ  სიცოცხლე,
იყვნენ  სამშობლოს  ერთგულნი.
თქვენ  შაგეწიოთ  ხევსურნო,
ანატორისა  ჯვარია.
ბევრი  გეხოცოთ  ნადირი,
ჯიხვი  არჩვი  და  შველია.
ბევრიც  მაგეკლათ  ვაჟებო,
ირემი  ფური, ხარია.
ჭერხო  აგევსოთ  ლეშითა,
ჯინი,  თავხე  და  ბანია.
ნადირობიდან  შინ  მასულს,
ყელს  შამაგეხვეს  ქალაი.
გაგაძღოს  სიყვარულითა,
ბალღებს  უმღეროს  ნანაი.
ქალს  სილამაზე  ამშვენებს,
ვაჟკაცსა  ხმალი,    სახელი.
არ   გამოლიოს  უფალმა,
საქართველოში  ქართველი.
ანატორს  წყალი  ჩამოდის,
ცივია  ყინულიანი.
ბევრი  ჰყოლია  ამ  სოფელს,
ვაჟები  სახელიანი.
მტერთან  მებრძოლი,
უშიშნი,
ვით  კლდენი  ხავსებიანი.
ციხე-კოშკები,  სათოფე,
მტრისათვის  ზიანიანი.
ხვავი  ბარაქა  ჰქონიათ,
ცხვარ-ძროხა   ღალებიანი.
ლამაზ  ქალ-ვაჟიც  ჰყოლიათ,
ტკბილი  ხმით   მოუბრიანი.
მტერ-მოყვარისა  დამხვდურნი,
ამაყნი,  ზრდილობიანნი.







ათენი  29/62013წ. თემურ  სისაური  [ჭალელი]  თბილისი.

ჩემი შატილი და ანატორი

ჩემი  შატილი  და  ანატორი,
ჩემი  პირიმზე,  ცის  კაბადონი.
რამდენი  მტერი  ჰყავთ  დანახული,
რამდენი  სევდა  აქვთ  დამარხული.
აქ  ხომ  სამოთხეა,  ჩვენი  სავანეთი,
დუმილს  მოუცვია,  ძველი  სამარხები.
თქვენი  პატრონები  მიწას  შერევიან,
ნეტავ  უთქვენობას  როგორ  ელევიან...
ღამე  თუ  გამოვლენ  ყავარჯნებით,
სახლ-კარს  შეხედავენ  დანანებით.
ჭირსაც  და ლხინსაც,  ხომ  სიმღერით  ხვდებიან,
სევდას  იქარვებენ  და  სიკვდილს  ებრძვიან.
ჩვევად  გქონიათ,  გევლოთ  გამარჯვებით,
ვაჟის  დაბადებას,  ხვდებოდით  გახარებით.
ერთი  ყმით  მეტი  გეყოლებოდათ,
როცა  სამშობლოს  ბედი  წყდებოდა.
ჩემი  შატილი  და  ანატორი,
დიდი  წინაპრების  დანატოვი.
მოველ  თქვენი  შვილი  დაკარგული,
უნდა  გაგიმთელოთ  გული  გაბზარული.
შენ  ჩვენო  წმინდა  ჯვარო  ანატორო,
ეს  ღამე  მინდა,  შენთან  გავათენო.
დახავსულ  კედლებს,  სული   ჩაბერო  და
ჩემი  კარ-მიდამო  კვლავაც  აამღერო.
ჩამონგრეული  ბებერი  ციხე,
ცისფერი  მთები,  ჭალა  და  რიყე.
მომნატრებიხარ  შენ  ხევსურეთო,
მინდა  ჩაგიკრა,  სულ  შენთან  ვიყვე.
წყარო  არ  მისვავს  შენი  ხევების,
მაგრამ  ყლორტი  ვარ  შენი  ფესვების,
მეც  ერთი  ყმა  ვარ,  შენი ხატების,
ჯერ  კიდევ  მიდუღს  სისხლი  პაპების.
თოვლად  მოვალ  და  ნაღველს  გაგიდნობ,
წვიმად  მოვალ  და  გულსაც  დაგილბობ,
მოვალ  შენს  მთებში  ბინას  დავიდებ,
თუ  სიცოცხლეს  მთხოვ  მასაც  დაგითმობ.










ათენი26/6 2013წ.  თემურ  სისაური [ჭალელი]. თბილისი.

ლექსო თუ გამითავდები

ჩემო  ლექსების  სალაროვ,
შენა  ხარ,  ჩემი  ძალაო.
ლექსო,  თუ  გამითავდები,
მეც  წამიყვანე  თანაო.
შენა  ხარ,  ჩემი  იმედი,
ჩემი  სახლი  და  ყანაო.
ულექსოდ,  უსიყვარულოდ,
გულმა  ვერ  გაიხარაო.
ლექსო,  ძილშიც  და  ცხადშიაც,
ჩემთან  დადიხარ  თანაო.
თუ  სიყვარულმა  დამტოვოს,
შენ  არ  წახვიდე  არაო.
ჩემი  ლექსების  კონამა,
დიდი  გზა  გაიარაო.
ლამაზი  ქალის  ტრფიალმა,
ფუჭად  არ  ჩაიარაო.





ათენი  22/6 2013წ. თემურ  სისაური. თბილისი.

შატილი

სისხლის  ყივილი  გავიგე,
მეძახის,  ჩემი  შატილი,
წუხელ  სიზმარში  ჩამესმა,
ხევსურთ  ღრეობა  ნამდვილი.
ჩემი  სუნთქვაა შატილი,
ჩემი  წინაპართ  ნაწილი,
ჩემი  სიცოცხლე,  სიკვდილი,
ჩემი  ბებიის  მანდილი.
სამშობლოს  გადასარჩენად,
ბევრი  სისხლი აქვთ  დაღვრილი.
შუაღამისას  როდესაც,
სოფელსა  სძინავს  ღრმა  ძილით.
გარეთ  გამოვლენ  საფიხვნოს,
ჩემი  პაპების  აჩრდილნი.
ეტყობათ  ნაიარები,
მტერთან  ბრძოლაში  დაჭრილნი.
ფერს  არ  შაიცვლის  არასდროს,
ამაყი  მთისა  არწივი.
საომრად  ემზადებიან,
უნდა  ალესონ  მახვილი.
კოშკებზე  ცეცხლი  აანთეს,
ისმის  მეგზურის  ძახილი,
მძინარეს  მტერი  დაგვეცა,
უნდა  დავიცვათ  რძალ-შვილი.
აჩქარდნენ  ხევსურთ  ვაჟები,
ომს  აღარ  უნდა  ჯახირი,
ერთი  ნატვრა  აქვთ  მათ  გულებს,
შეაბან  მტერსა  აღვირი.

ათენი. 21/6 2013წ.  თემურ  სისაური [ჭალელი]. თბილისი.

მურაზი სისაურის ხსოვნას

შენ  სისაურო  მურაზი,
ჭალას, თავკვერსა სწურავდი.
წმინდა  გიორგის  საყდრებსა,
ახალ  გუმბათებს  ჰხურავდი.
გვერდში  დაგიდგნენ  შენები,
ბიძაშვილ  მეგობრებია.
მეზობელ თანასოფლელნი,
მთელი  სოფელი  შენია.
ილო  გყავს  კიროთხუროი,
ბათილაშვილის  გვარისა,
სახლები  უშენებია,
ხალხი  მომსწრეა  ამისა.
ქვიშას,  ურევენ  საყდართან,
მიშა,  თამაზი  ჩვენია.
გურამი, კაკო,  ვასკია,
განთიადს  აქა  ხვდებიან.
ავთო,  რომო  და თამაზი,  .
ქვასა  ზიდავენ  ხევიდან.
თემო,  გოგლე  და  გურამი,
ქვების  მზიდავებს  ელიან.
რომ  მიაწოდონ ლოდები,
ხარაჩოებზე  დგებიან.
შიგნიდან  საყდარსა  ლესავს,
ნოდარი  სისაურია.
ლამაზ   ჩუქურთმებს  უკეთებს,
არ  დაიშურა  ხელია.
გარედან  ბათქაშს  აყრიან,
ცხონდეს   იმათი სულები,
გურამი  ჭეხაშვილი
და  გორჯოლაძე  ჟორაო.
არ  დაუკარგოთ  ბიჭებო,
არავის  თავის  შრომაო.
ალესა  გორჯოლაძესა,
წვლილი  მიუძღვის  ბევრია.
ისერგიშვილო  ბესიკა,
შენ  დაგელოცოს  ჭერია.
ნოდო  გეთაშვილს  აქებენ,
მებაღიშვილსა  ოთარის.
ბათილაშვილსა  ალიკას,
და  აბულაძე  ლევანის.
ბევრნი  ვიყავით  არ  მახსოვს,
ყველას  ჩამოთვლა  ძნელია.
მიშკა,  გელა  და ილია,
სისაურები  გვარადა.
ცუნცულა,  ტიტო,  ნოდარი,
ყველანი  მაშველ  ძალადა.
ნუგზარი  გახელაძეა,
სიხარულს  ვერა  მალავდა,
მურაზი  ჩვენი  საქმენი,
შვილებს  ექნებათ  ამბადა.
ტენტერაშვილი  ოთარა,
სუფრას  უხდება  თამადად.
ოქო,  ნუგზარა,  ალიკო,
ღვინოს  ასხავენ  თამამად.
ტარიელა  კი  ყანწს  დალევს,
სპირიდონს  აწვდის  ალავერდს.
ვინც  ვერ  ვახსენო  ამ  ლექსში,
წმინდა  გიორგი  ფარავდეს.
კარლო  ლექსს  ამბობს,  ჩააქსოვს,
მთა-ბარის  სიყვარულსაო
და  მოიგონებს  ბიჭებსა,
სამშობლოს  შეწირულსაო.
ზურიკო  მანჯიკაშვილსა,
მერაბი  გეთაშვილსაო.
ზურიკო  ნაცვლიშვილსა
და   ნიკო  ხუბაშვილსაო.
ბესიკა  ოთარაშვილსა,
ხსოვნა  უკვდავთა  სულსაო.
მათი  გმირობის  ამბები,
ჩცენც  გაგვიმაგრებს  გულსაო.
არ  დაევიწყოთ  ჩვენ  შვილებს,
ომის  ბიჭების  სახელი,
ხსოვნა  ეთქვათ  და აენთოთ,
მათ  საფლავებზე  სანთელი.
შენ  ჩემო  ძმაო  მურაზი,
ჩვენი  სოფლისთვის  ზრუნავდი,
დღედაღამ  სოფლის  ფიქრშია,
შენ  ვაჟკაცობას  სწირავდი.
ვინც  სოფლის  საქმე  აკეთა,
ხალხმა  კი  იცის  ვინც  არის,
წმინდა  გიორგი  მოწმეა,
ჩვენი  მსაჯული  ის  არის.
ვინც  კი  წავიდნენ  იმ  ქვეყნად,
ცხონდეს  იმათი  სულები.
ცოცხლებს  კი  აქ  გაუმარჯოთ,
გაევსოთ  ღვინის  ჭურები.
წმინდა  გიორგი  ჰფარავდეთ,
მათ  გაეზარდოთ  შვილები
და  გამოადგნენ  მამულსა,
გამრავლდნენ  ერის  შვილები.


ეს  ლექსი  მიუძღვენი,  დიდი  ქართველი  მამულიშვილის,  მურაზი  სისაურის  და  აწ  გარდაცვლილი  ჩემი  თანასოფლელების  ხსოვნას.
ცოცხლებს,  კი  უსურვებ  დიდხანს სიცოცხლეს  და  ჯამრთელობას,  ყველას  ჩამოთვლა  ფიზიკურად  შეუძლებელია,  რაზედაც  უხდი  ბოდიშს.

ათენი 8/5 2013წ.  თემურ  სისაური [ჭალელი].  ქვემო-ჭალა.
                                                                  საქართველო.  თბილისი.

პაატას ხსოვნას

კვლავ,  ტრიალებს  ქართლში,
შეწირულთა  სული.
ვერ  წაგვართვა  მტერმა,
მამული  და   რჯული.
ერთაწმინდის  ტაძარს,
დასტრიალებს  მტრედი.
ცხოვრებაში  ერთხელ,
რატო,  მღერის  გედი.
შორს,  ირანის  მთებში,
სიმღერის  ხმა,  გვესმის.
და  პაატას  სული,
''ლალე'' '' ლალეს''  მღერის.
ღმერთო,  შენ  მიცოცხლე,
ცა  და  მიწა  ჩემი.
გაუმარჯვე  ქართველს,
გამიმრავლე  ერი.
ერთაწმინდის  ტაძარს,
დასტრიალებს  მტრედი.
ცხოვრებაში  ერთხელ,
რატო  მღერის  გედი.


ათენი.15/4. 2013წ.  თემურ  სისაური  [ჭალელი].  თბილისი.
                         

რა დროს ძილია ბედკრულნო.

მოდის  ჩანჩქერი  გადმოჰქუხს,
დაბლა გაავსებს  მდინარეს.
ჩემ  საქართველოს  აღვიძებს,
დამღლელი,  ძილით  მძინარეს.
რა  დროს,  ძილია  ბედკრულნო,
ეხლა, თავს  უნდა  სწირავდეთ.
სამშობლოს  დასახსნელადა,
თოფ-იარაღსა  სინჯავდეთ.
არაგვი  ადიდებულა,
აჰყვა, ჩანჩქერის  ხმასაო.
ყველას,  საომრად  უძახის,
მაღლა  მთას,  დაბლა  ბარსაო.
ბიჭი  ის  არის,  ვინც  დღესა,
მაგრად,  მოიქნევს  ხმალსაო.
მკვირცხლ,  გააჭენებს  ლურჯასა,
მტერსაც  მოუჭრის  გზასაო.
მამულსა,  თავსა  შესწირავს,
მტერს, არ  დაუდებს  ზავსაო.
გაიღვიძებენ  ქართველნი,
გაიმეტებენ  თავსაო.
არ  ავიწყდებათ  ვაჟკაცებს,
გადახდა  უნდა  ვალსაო.
მტერმა,  მამული  წაგვართვა,
აქეთ, ჩვენა  გვდებს  ბრალსაო.




ათენი. 12/5. 2013წ.      თემურ  სისაური.  ქვემოჭალა  საამილახვრო.
                                                                                     საქართველო.

არაგველთა ხსოვნას

იქ  სადაც, ლურჯსა  ენძელებს,
ცვარ-ნამი,  თავსა  დაჰყრიათ.
კავკასიონი  ამაყად,
ცის  კიდეს, ფარად  გაჰკვრია.
დარაჯად  უდგას  სამშობლოს,
გულში  ვარამი  დასტყვია.
ბევრი  კაი  ყმის  მარჯვენა,
იმის  კალთებზე  მარხია.
მამა-პაპათა  გმირობა,
ამ  მხარეს,  კიდევ  ატყვია.
მათ  საფლავებთან  გაზაფხულს,
ია  და  ვარდი  ჰყვავიან.
ბულბული,  შაშვი,  მერცხალი,
მშვიდობის  მოსვლას  ჰხარიან.
ხევში  მჩქეფარე  არაგვი,
ადიდებულა  ძალიან.
დაბლა  ქვა-ლოდებს  აგორებს,
სიმღერას,  ამბობს  ზარიანს.
წინაპართ  ხსოვნას  უმღერის,
რა  გააჩერებს  ჯავრიანს.



თემურ  სისაური.  საქართველო.

ათენი.7/1 2013წ.  შობის  ღამე.

არ დავბერდებით

ისე  გაირბენს  ახალგაზრდობა,
ვით  შემოდგომის  ჩქარი  ქარები.
გული  კი  ისევ  ძველებურად  ძგერს,
ასე  გვგონია  არ  დავბერდებით.
მოვა  სიბერე  ვერ  გავექცევით,
როგორც  ყაჩაღი  აგვყრის  იარაღს.
და  გაიხსნება  გულის  კუნჭულში,
ახალგაზრდობის  ძველი  იარა.
შენი  დანახვა,  კვლავ  ძალას  მომცემს,
გულში  ამინთებს,  იმედის  ცეცხლსა
და  სიყვარული  თუ  გადაარჩენს,
უდაბნოში  მდგარ  მომაკვდავ  ხესა.




ათენი.  27/5.2013წ  თემური  სისაური  [ჭალელი].

საიდან მოხველ მთვარეო

საიდან  მოხველ  მთვარეო,
ნეტავი  მითხრა  მალეო.
როგორ  არიან  ჩემები,
სამშობლო  ჩვენი  მხარეო.
შენ  ერთს  შეგნატრით  სუყველა,
ცა  და  ზღვა  მოიარეო.
საქართველოში  რომ  წახვალ,
ჩემებთან  გაიარეო.
წერილს  გაგატან  მშობლებთან,
და-ძმაი  გამიხარეო.
გფარავდეს  წმინდა  გიორგი,
ჩემო  მშობელო  მხარეო.




ათენი. 26/5. 2013წ.  თემო  ჭალელი.

საქართველო

მაგონდება  საქართველო,
შორეული  ზღაპრული.
მაგონდება  დედა  მამა,
იავნანა  ქართული.
მაგონდება  ის  დღეები,
როცა  ვიყავ  პატარა.
საქართველოს  სიყვარული,
დედამ  რომ  დამიბარა.
ნუთუ  მართლა  ამ  ჩემს  გულში,
სიყვარული  მმართველობს.
ვენაცვალე  მე  იმ  ქართველს,
ვინც  რომ  ყველგან  ქართველობს.


ეს  ლექსი  დავწერე  1982წ. სამხედროში  ყოფნის  დროს,  სამშობლოზე  მონატრებულმა.
ქ.  ვლადიმირში  თუ    ჯარის  მეგობრებმა  წაიკითხონ    მომწერონ.
     [რუსეთი]



თემურ  სისაური.  ქვემო-ჭალა  კასპი.
       
11/6. 2013წ.  ათენი.

ტენტერაშვილი გოგიას ხსოვნას

ტენტერაშვილო  გოგია,
ერის  კაცობა  გცოდნია.
არ  შეგიბრალა  სიკვდილმა,
იმასაც  კარგი  სდომია.
შენ  ძმაო  ბევრს  არ  ტრაბახობ,
შენი  კაცობის  ამბებსა.
საიქიოში  წაიღებ,
შენსა  ვაჟკაცურ  ზრახვებსა.
ვეღარ  გაუძლო  მაგ  გულმა,
ჩვენი  სამშობლოს  ჩაგვრამა.
ბევრი  გაზარდოს  შენსავით,
მშობელმა  დედამ,  მამამა.
კიდევაც  დაიზრდებიან,
შენს  კარმიდამოს  შვილები.
ღმერთო  უცოცხლე,  ჩვენს  მამულს,
მტერთან  მებრძოლი  გმირები.




ვუძღვნი  ჩემი  ბავშვობის  მეგობარს,  რომლის  უდროოდ  სიკვდილმა,  მაგრა  მატკინა  გული.



ათენი.  თემური  სისაური  [ჭალელი].  8/5. 2013წ.

გულის ჩურჩული

დღე -დღესა  მისდევს,
ღამე-ღამესა.
წუთი-წუთს  მისდევს,
წამი-წამებსა.
ღმერთო  შემინდე,
რომ  წამოვედი.
ჩემ  სამშობლოდან,
უცხო  მხარესა.
გული ბობოქრობს,
არა  ჩერდება.
სულ  ელოდება,
კარგსა  ამბებსა.
რომ  ჩამოჰკრავენ,
სვეტიცხოველში.
გამარჯვებისა,
დედა-ზარებსა.


ათენი 9/3 2011წ.  თემურ  სისაური  [ჭალელი].

ზაური ფაცაციას ხსოვნას

შორი  გზიდან  მოაჭენებს,
თეთრ  ბედაურს  რაინდი.
სადაურსა  სად  წაიყვანს,
ბედი  ერთხელ  დაფიქრდით.
ჰეი  მთვარევ  გაუნათე,
მოსდებია  გარს  ბინდი.
იქ  ბებია  ელოდება,
დაჰკარგვია  თვალს  რიდი.
გაჭირვებით  წინდებს  უქსოვს,
ჩემს  შვილიშვილს  დავპირდი.
ბაბუა  კი  ბუხარს  ანთებს,
გააჩაღებს  კერიას.
რა  ხანია  ასე  ტკბილად,
არსად  არ  უმღერია.
ზაურ  შენი  დაბრუნება,
მასაც  დასიზმრებია.
აფხაზეთში  სტუმრის  მოსვლას,
ისევ  თბილად  ხვდებიან.



ვუძღვნი  ჩემი  მეგობრის  ხსოვნას,
რომელიც  საუბედუროდ,  ვერ  მოესწრო  თავის  სამშობლოში  დაბრუნებას.

ათენი.  17/6 2012წ  თემურ  სისაური.

ერეკლე მეორის ხსოვნას.

''ჩამოწვა  შავი  ღრუბელი,
დადგა  ქართლისა  თავზედა.
მეფეს  ამბავი  მოუდის,
მტერი  გამოჩნდა  გზაზედა.''
                                   ციტატა.
           
          მტერს  გაუმართავს  ფერხული,
          ქართლის  დაქცევას  ხარობენ.
          სადამდე  უნდა  უთმინოთ,
          ქართველნი  ამას  ამბობენ.
          წმინდა  სიონის  ტაძარში,
          მამულის  შველას  გალობენ.
          მეფე  ერეკლე  ერთგულნი,
          სამშობლოს  ბედზე  ზავობენ.
          ურჯულოებთან  საომრად,
          სხვა-დასხვა  ხერხებს  ხმარობენ.
          ყველა  კუთხისა  შვილები,
          მამულის  შველას  ჩქარობენ.
          არ  სძინავთ  მაღლა  არწივთა,
          ჩვენი  სამშობლოს  შვილებსა.
          რაი  გამოლევს  მთაშია,
          თავდადებულსა  გმირებსა.
          ლიქოკის  ჭალას  შეყრილან,
          ფშავ-ხევსურეთის  შვილები.
          ხევისბერ  უფალს  ავედრებს,
          გვიცოცხლე  ერის  შვილები.
          ან  გავიმარჯვოთ  ან  გავწყდეთ,
          ჯარს  ამწყალობებს  ბერდია.
          გწყალობდეთ  ლაშარის  ჯვარი,
          ჩვენი  მფარველი  ღმერთია.
          ხევისბრის  დამწყალობებას,
          ყურს  უგდებს  დინჯად  ჯარია.
          ერთი  აქვს  ყველას  საფიქრი,
          სამშობლო  მათი  ხატია.
          მამულის  გადასარჩენად,
          ყველას  სიკვდილი  სწადია.




              ათენი.19/2 2013წ.  თემურ  სისაური  [ჭალელი].


                  

           

გიორგი სააკაძის ხსოვნას.

აშრიალებს  ნოსტეს,
ვერხვის  ფოთლებს  ქარი.
თავს  დაუდგავს  დევ-კაცს,
მუზარადი  შავი.
ელოდება  მარტყოფს,
შევარდენთა  ჯარი.
სამშობლოს  გულისთვის,
მტერს  შეაკლან  თავი.
უძილოა  ჯერაც,
არ  უხუჭავს  თვალი.
ულესია  წუხელ,
ჩვენს  გიორგის  ხმალი.
ერისთავთა ასულს,
ხელთუპყრია  ჯვარი.
უნდა  შეავედროს,
უფალს  შვილნი  ქმარი.
რუსუდანის  ლოცვა,
გაამხნევებს  გმირებს.
ქვეყნის  შესაწირად,
გააგზავნის  შვილებს.
იქ  მარტყოფის  ველზე,
დაუბერავს  ქარი.
არ  ჩერდება  ერთ  წუთს,
სააკაძის  ხმალი.
ერთი  დარტყმით  ლომმა,
ბევრს  გაუპო  თავი.
ქართველთ  მამულისთვის,
არ  დაზოგეს  კლავი.
შეალეწეს  მტერზე,
ისარი  და  ფარი.
დაამარცხეს  მარტყოფს,
მტრის  ურიცხვი  ჯარი.
შემოდგომის  სურნელს,
რა  სჯობია  ქართლში.
ქვემო-ჭალის  ღვინო,
მორაკრაკებს  ჯამში.
სააკაძის  ხსოვნას,
მუდამ  ვიტყვით  სმაში.
სადაც  გინდა  ვიყოთ,
ქეიფში  თუ  ხატში.




ათენი.25/2 2013წ.     თემურ  სისაური [ჭალელი].

                               საქართველო      ქვემო-ჭალა.

ნინო ხეტაშვილის ხსოვნას

შენ  მერცხალი  ხარ  საქართველოსი,
გამოფრენილი  უცხო  მხარესა.
მაგრამ  მერცხლები  გაზაფხულობით,
უბრუნდებიან  თავის  არესა.
შენც  ხომ  გინდოდა  უკან  გაფრენა,
შენი  სიზმრების  ცხადად  ახდენა.
შენი  სამშობლოს  უფლად  ხატება,
შენიანების  გულის  დალხენა.
მაგრამ  ვაი  რომ  ძალა არა  გაქვს,
შეკვეცილი  გაქვს  ორივე  ფრთები.
ფრთების  წამოზრდას  დრო  დასჭირდება,
გასავლელი  გაქვს  რამდენი  წლები.
ბევრმა  ზამთარმა  და  გაზაფხულმა,
შემოგაცვითა  გულის  კარები.
შენი  ერისთვის  შენი შვილისთვის,
ისე  იწვოდი  როგორც  სანთელი.
არვის  ეტყოდი  შენს  გასაჭირსა,
თავსა  სწირავდი  ერთადერთ  შვილსა.
შენც  დაიღალე  ვეღარ  გაუძელ,
სამშობლოზე  დარდს,  ნაღველს  და  ფიქრსა.
გულით  ელოდა  შენი  ოჯახი,
უცხო  მიწაზე  შორს  წასულ  შვილსა.
ყველას  მოაკლდი  შვილსა  და-ძმებსა,
დედას  და  მამას   თვით  ქართლის  მთებსა.
შენ  მერცხალი  ხარ  საქართველოსი,
კვლავ  უბრუნდები  მშობელ  მხარესა.
ჯერ  ხომ  ადრეა  შენი  სიკვდილი,
რად  არისხებენ  გლოვის  ზარებსა.





ეს  ლექსი  მიუძღვენი  ჩემი  თანასოფლელის  ნინელი  ხეტაშვილის  ხსოვნას,  მსუბუქი  იყოს  საქართველოს  მიწა     მისთვის,     დაე  გაეთბოს  სამშობლოს  მონატრებული  დიდი  ქართველი
ქალბატონის  სული.





ათენი.7/7 2012წ. თემური  სისაური.  ქვემო-ჭალა.  კასპი.
                                           
                                                                                საქართველო.

სამშობლოს სადიდებელი.

მტერს  ახსოვდეს  რომ  ეს  მიწა,
ქართველთ  საბუდარია.
წმინდა  მარიამი  ჰფარავს,
მისი  ნაჩუქარია.
მოგვცა  რათა  გავამრავლოთ,
ჩვენ  ქართველთა  მოდგმა-ჯიში.
არ  დავტოვოთ  მოძმე  ჩვენი,
ჩავარდნილი  გასაჭირში.
დღეს  ერთმანეთს  მოვეფეროთ,
და  გავშალოთ  ცაზე  ნისლი.
პირადულზე  ნუ  ვიფიქრებთ,
არ  ვაკადროთ  ერთ-ურთს  ფინთი.
ქართველების  ნაღდ  ძმებთანა,
განვამტკიცოთ  ძმობის  ფიცი.
მტერს  კი  ტყვია  დავახვედროთ,
რასაც  დასთეს  იმას  იმკი.
მოვიგონოთ  მამულისთვის,
შეწირული  ყველა  შვილი.
მათ  სულების  სადიდებლად,
არ  დავკარგოთ  ბრძოლის  ჟინი.
მოვაშოროთ  მამულს  მტერი,
არ  დაუფრთხონ  გმირებს  ძილი.
დაუბრუნოთ  ჩვენ  სამშობლოს,
დაკარგული  ძველი  ხიბლი.





ათენი. 6/6 2011წ.  თემური.

აფხაზეთი

ნეტავი  კიდევ  მაჩვენა,
შავი  ზღვა  თეთრი  გედები.
აყვავებული  სოხუმი,
ზღვაში  შესული  გემები.
ცაში  აჭრილი  მტრედები,
მშვიდობის  მოღუღუნები.
ქართველთ  და  აფხაზთ  სიმღერა,
ერთ  ხმაში  მოგუგუნები.
ღმერთმა  განაგოს  მის  ბედი,
და  იყოს  შეჩვენებული.
ვინაც  აჩხუბოს  ორი  ძმა,
არ  შეუშალოს  მათ  ხელი.
ცუდის  კეთებას  რა  უნდა,
კარგის  კეთება  არს  ძნელი.
კარგათ  დავფიქრდეთ  გავიგოთ,
ვინ  მოყვარეა  ვინ  მტერი.
დროა  ვისწავლოთ  გარჩევა,
კარგის  და  ცუდის  ჩამდენის.
ჩვენის  მტრებისა  წისქვილზე,
წყალი  დავასხით  რამდენი.
დროა  ავაგოთ  ხიდები,
აფხაზ  და  ქართველთ  ძმობისა.
უნდა  ავანთოთ  სანთლები,
ომში  დაღუპულთ  ხსოვნისა.
ვით  დაჭრილ  არწივს  აფხაზეთს,
თავს  დასცემიან  სვავები.
ჯიჯგნიან  ნაკუწ-ნაკუწად,
ასე  აქვთ  დანაბარები.
ნუ  ვეჩხუბებით  ერთმანეთს,
ნუ  ავივსებით  ბოღმითა.
თორო  ჩვენს  მიწას  ჰპატრონობს,
მტერი  მოსული  შორითა.
ერთ  დღეში  სხვას  ნუ  გადავცემთ,
რაც  რომ  ვაშენეთ  წლობითა.
და  უპატიჟო  სტუმართა,
ვერ  მოვიცილებთ  ოხვრითა.
აფხაზ  ძმათ  გვერდში  დაუდგეთ,
ამერ-იმერნო  ქართველნო.
საუკუნეთა  მანძილზე,
მრავალი  ჭირის  მნახველნო.
დროა  ავისხათ  აბჯარი.
ქართველთ  და  აფხაზ  გულადთა,
უნდა  დატოვონ  მამული,
მათ  უპატიჟო  სტუმართა.


ათენი.   12/9 2012წ.  თემურ  სისაური  [ჭალელი].

ცხრა აპრილი.

ცხრა  აპრილია  დღეს,
ეს  გული  ძლიერ  ძგერს.
თქვენი  სულების  ხსოვნას,
რა  დაგვავიწყებს  ჩვენ.
ქართველების  ერთობის,
ეშინია  მტერს.
მაგრამ  ეს  ავიწყდება,
ჩემს  პატარა  ერს.
პირველობის  სურვილი,
სისხლში  მოსდევს  ბევრს.
საქართველოს  მიწაზე,
გველეშაპი  წევს.
დღეს  თუ  არა  იცოდეთ,
ხვალ  გაიქნევს  ფეხს.
მერე  გვიან  იქნება,
ნუ  ვენდობით  ბედს.



ათენი.9/4 2013წ.  თემური  სისაური  [ჭალელი],

მეზობელო კარისაო.

მეზობელო  კარისაო,
სინათლე  ხარ  თვალისაო.
შენ  კი  ვერა  შეგატყვევით,
სურვილი  გაქვს  ამისაო.
ჩემს  მიწაზე  საზღვარს  მიგებ,
იმედი  გაქვს  ჯარისაო.
არ  იკმარე  რაც  დაღვარე,
სისხლი  ჩემი  ხალხისაო.
ერთმორწმუნედ  გვეფიცები,
არ  გეშინის  ხატისაო.
დაივიწყე  სიყვარული,
ქრისტიანი  მხარისაო.
ურჯულოებს  გადაურჩით,
იმედი  გვაქვს  თავისაო.
სამართალი  გაიმარჯვებს,
გულმართალი  კაცისაო.



                      ათენი. 4/6 2013წ.          თემური  სისაური.  საქართველო.
 ქვემო-ჭალა.  ისტორიული  საამილახვრო.

სამშობლოსათვის.

                                               


ნეტავი  კიდევ  მაჩვენა,
შავი  ზღვა,  თეთრი  გედები.
აყვავებული  სოხუმი,
ქართლის  გაშლილი  ველები.
                                  [ციტატა]






                                               პოლიტიკოსთა  უსუსურობამ,
                                               დაგვაკარგვინა  ჩვენ  აფხაზეთი.
                                               წართმეულია  დღეს  სამაჩაბლო,
                                               ქურთა,  ნიქოზი  და  აჩაბეთი.
                                               გავერთიანდეთ  მამულისათვის,
                                               რომ  არ  დავკარგოთ  ხვალ  ჯავახეთი.
                                               თითქოს  გაწყალდა  სისხლი  ძარღვებში,
                                               მოსულ  მტერს  ხელში  ხმლით  არა  ვხვდებით.
                                               შერყეულია  ციხის  გოდოლი,
                                               ბზარი  გაუჩნდა  ქართველთა  რწმენას.
                                               ღმერთიც  გაგვიდგა  არა    გვპატიობს,
                                               გადამეტებულ  ქეიფს  და  მღერას.
     
     
     
                                                                                          2013წ  ათენი.
                                                                                                   თემურ  სისაური  [ჭალელი].

                                 

გიორგობის თვე.

გიორგობის  თვეო,
გულით  გინატრეო.
გაუთენე  ჩემ  ერს,
სიხარულის  დღეო.
გიორგობის  დღეო,
შენ  გაგვახარეო.
დაკარგული  მიწა,
კვლავ  დაგვიბრუნეო.
დაგვიბრუნე  ქართველთ,
სიყვარული  ძველი.
თუ  ერთად  ვიქნებით,
რას  დაგვაკლებს  მტერი.
გიორგობის  მადლი,
ჩემს  სამშობლოს  ფარავს.
ქართველების  სისხლი,
არ  შერჩება  მავანს.
საქართველოს  გმირებს,
აუსრულოთ  ნატვრა.
მათი  უკვდავება,
ჩვენზე  არის  ახლა.
თქვენ  შინდისის  გმირნო,
ნეტავ  ეხლა  სად  ხართ.
მტერთან  ომი  გშვენით,
დიდ  წინაპრებს  გავხართ.
არ  დაუთმეთ  ჩვენს  მტერს,
სახლი-კარი  ველი.
სამაჩაბლოს  მიწა,
სისხლით  არის  სველი.
ჩვენ  ბიჭების  საფლავს,
სულ  ნათელი  ადგას.
ელოდება  დედა,
თავის  შვილის  ამბავს.
დედის  გულში  შვილი,
ცოცხალია  მუდამ.
და  მათ  უკვდავებას,
გაფრთხილება  უნდა.
გიორგობის  დღეო,
შენ  გაგვახარეო.
დაკარგული  მიწა,
კვლავ  დაგვიბრუნეო.
                                            ათენი. 4/6 2013წ.  თემურ  სისაური  [ჭალელი]

დედა

                                   

დედა  შენს  ადგილს,  ქვეყანაზე  ვერავინ  შეცვლის,
იყავ  დღეგრძელი,  შენ  შვილების   გასახარელად.  
                                                                 ციტატა.

   მუდამ  გულით  დავატარებ,
   შენ  სიყვარულს  დედა.
   რაც  დრო  გადის  უფრო  მიჭირს,
   მემატება  სევდა.
   არ  არსებობს  ორი  დედა,
   არც  სამშობლო  ორი.
   სამშობლოდან  შორს  წასულებს,
   გვიორდება  გული.
   მაგრამ  სული  ერთი  გვიდგას,
   და ის  გვაძლევს  ძალას.
   საქართველო  უშენობა,
   ოხ  როგორა  მზარავს.
   ჩემო  დედა  ჩემო  მიწავ,
   თქვენ  ხართ  სულის  საზრდო.
   მაპატიე  ჩემო  დედავ,
   რომ  დაგტოვე  მარტო.
   შეიძლება  დაიღალოს,
   უსამშობლოდ  გული.
   მაგრამ  სული  მებრძოლია,
   ის  ქართული  სული.
   სუფთა  როგორც  მთის  ჩანჩქერი,
   მორაკრაკე  წყარო.
   საქართველო  შენ  ჩემს  გულში,
   მარგალიტი  ხარო.

ათენი.3/6 2013წ.    თემურ  სისაური  [ჭალელი].

უფალო შეგვინდე.

                 
                       

                                                                             
   
                                                   
          უფალო  შეგვინდე,
          მოგვეცი  საშველი.                                
          რატო  სტოვს  სამშობლოს,
          ამდენი  ქართველი.
          ადრე  თუ  ძალით,
          გვართმევდნენ  ენას.
          საეჭვოდ  ვთვლიდით,
          ჩვენს  გადარჩენას.    
          დღეს  კი  ჩვენ  თვითონ,
          ვივიწყებთ  ენას.
          და  პატივსა  ვცემთ ,      
          უცხოურს  ყველას. 
          ვივიწყებთ  უფალს,
          წინაპართ  რწმენას.
          წმინდანთა  სულებს,
          ვაკადრებთ  წყენას.
          და  თუ  დაკარგა,
          ქართველმა  რწმენა.
          ის  ხომ  ქართველად,
          აღარ  ითვლება.
          თუ  გადაჯიშდა,
          ქართული  სული.
          არც  საქართველო,
          აღარ  იქნება.
                                     ათენი.2/6 2013წ.  [ჭალელი].

საწუთრო.

                   


        ხანმოკლე  არის  საწუთრო,
        არ  არჩევს  მეფეს,  ღვდელსაო.
        ყველას  მიუზღავს  საკადრისს,
        არ  გააწბილებს  ღმერთსაო.
        ვის  აუტირებს  დედასა,
        ვის  გაუგრძელებს  დღესაო.
        ამიტომ  უნდა  ვიჩქაროთ,
        გზა  გაუნათოთ  ბნელსაო.
        ყველგან  სიკეთე  დავთესოთ,
        და  ნუ  დავკარგავთ  ზნესაო.
        გვერდში  დაუდგეთ  ილიას,
        წმინდა  მამასა  ჩვენსაო.
        ისიც  ხომ  ამას  გვარიგებს,
        არ  შეურიგდეთ  ბედსაო.
        წინაპართ  სასუფეველზე,
        თავი  შევწიროთ  ერსაო.
        მამულის  გადასარჩენად,
        სანთელ  აუნთოთ  ღმერთსაო.
        ერთიან  საქართველოსი,
        ვარსკვლავ  განათდეს  დღესაო.
        ნიკოფსით  დარუბანდამდის,
        მუდამ  ენათოს  მზესაო.
        სანამ  ცოცხალ  ვართ  ვიბრძოლოთ,
        არ  უღალატოთ  წესსაო.
        მამა-პაპათა  საძვალე,
        არ  ვაჯიჯგნინოთ  მტერსაო.
        ტანზე  აბჯარი  ავისხათ,
        სანამ  რომ  გული  ძგერსაო.
        ღმერთო  სამშობლო  გვიცოცხლე,
        გინდ  დავიხოცოთ  დღესაო.



ვუძღვნი  ჩვენი  ერის  წინამძღოლს,  ღრმად  პატივცემულ  ილია  მეორეს.

                               ათენი  29/05  2013წ.
                                         თემურ  სისაური  [ჭალელი]