მივყვები  ნაცნობ  ქუჩებს







                                              მივყვები  ნაცნობ  ქუჩებს,
                                              ქარი  ხის  ფოთლებს  ფანტავს.
                                              დავეძებ  პატრა  გოგოს,
                                              ჩვენს  სიყვარულის  ამბავს.
                                              ახალგაზრდობა  გაქრა,
                                              არ  დაბრუნდება  არა.
                                              შენ  ჩემო  თევრონია,
                                              ჩემთან   იქნები  მარად.
                                              მივყვები  ნაცნობ  ქუჩებს,
                                              ავყვები  ნაცნობ  აღმართს.
                                              ვეძებ  პატარა  გოგოს,
                                              წლებს  დაუმალავს  სადღაც.
                                              დადუმებულა  მტკვარი,
                                              არ  მეტყვის  ახალ  ამბავს.
                                              ასი  წლისაც  რომ  გახდე, 
                                              შენ  ისევ  პატარა  ხარ.
                                              მაინც  გიპოვი  ერთხელ,
                                              უჩემოდ  შორს  არ  წახვალ.
                                              ისევ  დაგიკრეფ  ვარდებს,
                                              ძველი  სურნელი ახლავს.



                                                                      ათენი 7/12/2014წ.
                                                                              თემურ  სისაური
                                                                                        თბილისი.

                                     






                       
           





























             

           





































           
           
                             ჩემს  ქვემო-ჭალას




                 გავხედავ  გაღმა  ჯვარის  ტყისაკენ,
                 გაღვიძებიათ  მძინარე  იებს.
                 მათი  სურნელი  დაატკბობს  სოფელს,
                 დიდება  ომში  დაღუპულ  გმირებს.
                                                             ციტატა.







                 დაბლა  ლეხურის  ჭალებში,
                 ადიდებულა  მდინარე.
                 შეშინებიათ  ტირიფებს,
                 მარტი იშუშებს  იარებს.
                 გარემო გაცოცხლებულა,
                 ჭინჭველა  საგზალს  იმზადებს.
                 ღმერთო მშვიდობა  მოგვეცი,
                 გლეხკაცი ამას  ინატრებს.
                 მომახვნევინა მინდვრები,
                 პურის  ყანები იხარებს.
                 ჟუჟუნა  წვიმა  მოვიდეს,
                 ასი  ათასად  იმრავლებს.
                 გაღვიძებულა ბუნება,
                 თენდება,  მალე ინათებს.
                 ნიშა, ნიკორა  გაზდილან,
                 ხარებს  უღელში  შეაბმევს.
                 ტყიდან მორს  ჩამაიტანენ,
                 მოსავალს  დააბინავებს.
                 ყურძენსაც  დაჰკრეფს,  დასწურავს,
                 ქვევრ-მარანს  აახმიანებს.
                 ზამთარში  ბუხარს  აანთებს,
                 ფანდურსაც  ააჟღრიალებს.
                 გალესავს   პაპის  ფრანგულსა,
                 მზის  შუქზე  ააბდღვრიალებს.
                 როგორც   არწივი   მთისაი,
                 გვერდს  შამაისხავს  პატარებს.
                 ასწავლის  ქვეყნის  სიყვარულს,
                 საომრად  დააფრთიანებს.

             ამ  ლექსს  ვუძღვნი  ჩემს  სოფელს და  თანასოფლელებს,
             შორეული  საბერძნეთიდან  დიდი  სიყვარულით.

     
     
       ათენი 4/12 2014წ   თემურ  სისაური  [ჭალელი].

                               
                   
                               სამშობლო


                  ხევსურეთს  მაცნე  მავიდა,
                  თან  მაიტანა  ამბავი,
                  მტერი  დაგვეცა  თბილისსა,
                  ქვიშაზედ  ბევრი, მრავალი.
                  სანაგის  საჯარეზედა,
                  ლაშქარს  იბარებს  სანაგი.
                  გიგა გიგაურ მოსულა,
                  გაუტეხელი მაგარი.
                  შიოლა სამხარაული,
                  სახელიანი ვაჟკაცი,
                  ბევრი უხოცავთ ურჯულო,
                  გაუცვეთნიათ ფარ-ხმალი.
                  ძმები  ბურდულნიც  გამოჩნდნენ,
                  სწრაფნი  ვით  კლდისა  აფთარნი,
                  გზა  დაულოცეს  ძმადნაფიცთ,
                  ჰშვენით  თოფი  და  ხანჯალი.
                  მთიელთ სიწმინდე  სამია,
                  სამშობლო, ხატი, სახლ-კარი,
                  მტრისა და მოყვრის დახვედრა,
                  სამსჯავროს   წარსდგნენ  მართალნი.
                  ხმალას, ანატორს, ლაშარსა,
                  შასთხოვენ  გამარჯვებასა.
                  კოპალას, გუდანს, ხახმატსა,
                  სამშობლოს  გადარჩენასა.
                  საბრძოლოდ  დროშას  შეაბავს,
                  სანაგი  სისაურიო,
                  დაულაშქრია  ქისტეთი,
                  ქვა და რკინაა  გულიო,
                  მამაცი,  თავდადებული,
                  თავისი  კუთხის  შვილიო,
                  მაიგონებენ  ხევსურნი,
                  მამულს  შესწირა  სულიო.
                  საომრად  გამზადებულა,
                  ფშავ-ხევსურეთის  ჯარიო,
                  წინ  დროშა  გამაიმძღვარეს,
                  წინაპართ  ნაომარიო.
                  ქუდზე  კაც  მოდის,  უხდებათ,
                  ჯაჭვის  პერანგი  შავიო,
                  თავი  შასწირონ  მამულსა,
                  არ  შაარცხვინონ  გვარიო.          
                  არა ჰყოლიათ ბატონი,
                  არც  თვისი  არცა სხვანიო,
                  მეფის ერთგულნი არიან,
                  საქართველოსი  ფარიო.


               
ათენი 4/12  2014წ.     თემურ  სისაური [ჭალელი].
               

ჩემს საქართველოს

                               

          ქართველთა  რწმენის  დიდი  აკვანი,

          სვეტიცხოველი  წმინდა  სავანე. 

          უფლისა  მადლი არ მოგვაკლდება,

          კაცთმოყვარება  თუ  არ  დავკარგეთ.
          სუფთა  გულით  და  უფლის  პატივით,
          უშენებიათ  ჩვენ  დიდ  წინაპრებს.
          ცას  გადაივლის  შავი  ღრუბელი,
          ქართველთა  ჯიში  კვლავაც  იმრავლებს.
          სანთელს  აუნთებთ  სამშობლოს  გმირებს,
          და  ცხრა  აპრილის  იმ  შავბნელ  ღამეს.
          ჩეხეს  უმოწყლოდ  მათი  სხეული,
          მაგრამ  მათ  სულებს  ვერა  დააკლეს.
          თავისუფლების  ის  ნაპერწკალი,
          მათ  გულებში  ხომ  ცეცხლად  აინთეს.
          ვერ  გაანელა  ის  ცეცხლი  ტყვიამ,
          შიშის  სინდრომი   მათ  დაამსხვრიეს.


                                   ათენი  16/3 2014წ
                           თემო  სისაური  [ჭალელი]