შენ მერცხალი ხარ საქართველოსი,
გამოფრენილი უცხო მხარესა.
მაგრამ მერცხლები გაზაფხულობით,
უბრუნდებიან თავის არესა.
შენც ხომ გინდოდა უკან გაფრენა,
შენი სიზმრების ცხადად ახდენა.
შენი სამშობლოს უფლად ხატება,
შენიანების გულის დალხენა.
მაგრამ ვაი რომ ძალა არა გაქვს,
შეკვეცილი გაქვს ორივე ფრთები.
ფრთების წამოზრდას დრო დასჭირდება,
გასავლელი გაქვს რამდენი წლები.
ბევრმა ზამთარმა და გაზაფხულმა,
შემოგაცვითა გულის კარები.
შენი ერისთვის შენი შვილისთვის,
ისე იწვოდი როგორც სანთელი.
არვის ეტყოდი შენს გასაჭირსა,
თავსა სწირავდი ერთადერთ შვილსა.
შენც დაიღალე ვეღარ გაუძელ,
სამშობლოზე დარდს, ნაღველს და ფიქრსა.
გულით ელოდა შენი ოჯახი,
უცხო მიწაზე შორს წასულ შვილსა.
ყველას მოაკლდი შვილსა და-ძმებსა,
დედას და მამას თვით ქართლის მთებსა.
შენ მერცხალი ხარ საქართველოსი,
კვლავ უბრუნდები მშობელ მხარესა.
ჯერ ხომ ადრეა შენი სიკვდილი,
რად არისხებენ გლოვის ზარებსა.
ეს ლექსი მიუძღვენი ჩემი თანასოფლელის ნინელი ხეტაშვილის ხსოვნას, მსუბუქი იყოს საქართველოს მიწა მისთვის, დაე გაეთბოს სამშობლოს მონატრებული დიდი ქართველი
ქალბატონის სული.
ათენი.7/7 2012წ. თემური სისაური. ქვემო-ჭალა. კასპი.
საქართველო.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου