აქ ხომ პატარა საქართველოა.

ვის  არ  შეხვდებით  ომონიაზე,
შალვას,  თამარის,  ლიას  თუ  გივის.
აქ  ხომ  პატარა  საქართველოა,
მეგობრის  ნახვა  გვავიწყებს  ტკივილს.
არვინ  არ  იცის  ვინ  როდის  წავა,
წლები  მიფრინავს  ვით  ცაზე  ნისლი.
უნდა  დავბრუნდეთ   მშობელ  მიწაზე,
ჩვენ  საქართველო  რამდენს  დაგვიცდის.
რა  დაგვავიწყებს იმ  პირველ  დღეებს,
როცა  მოვედით  საბერძნეთს  მზიანს.
მონატრებულებს  ჩვენს  ახლობლებზე,
ჩაგვძინებია  გაუხდელს  მტირალს.
ვინც  არ  ყოფილა  უცხო  მხარეში,
ის  ვერ  გაიგებს  ჩვენს  გულის  ტკივილს.
ოჯახის  რჩენა  თავს  აგვიღია,
ჩვენი  სიცოცხლე  არაფრად  გვიღირს.
დღენი  გარბიან  ელვის  სისწრაფით,
დროც  კი  არა  გვაქვს  განსჯის  და  ფიქრის.
მოგვნატრებია  ჩვენი  მთა-ბარი,
ქართული  სუფრა,  ცოცხალი  ივრის.
თუ არ დავბრუნდით  მშობელ  მიწაზე,
მტკვარი,  რიონი  უჩვენოდ  ივლის.
რომ  შეგვაწუხებს  სისხლის  ყივილი,
ვეღარ  დაუცდით  მომავალ  ივლისს.
ჩვენი  ცხოვრება   ხანმოკლე  არის,
ვინ  გვეკითხება  უფალი  ითვლის.
სამშობლო  ჩვენი  მშობელი  არის,
განა  სიცოცხლე  არა  ღირს  მისთვის.
შენ  საბუდარო  არწივებისა,
დედა  თბილისო   სასახლევ  ისნის.
დიდგორის  ველზე  დაღამებისას,
წინაპართ   ხმლების   ჟღრიალი
                                                  ისმის.
                                                                                           






1/8.  2013წ  ათენი  თემურ  სისაური.  თბილისი.