სამშობლო
ხევსურეთს მაცნე მავიდა,
თან მაიტანა ამბავი,
მტერი დაგვეცა თბილისსა,
ქვიშაზედ ბევრი, მრავალი.
სანაგის საჯარეზედა,
ლაშქარს იბარებს სანაგი.
გიგა გიგაურ მოსულა,
გაუტეხელი მაგარი.
შიოლა სამხარაული,
სახელიანი ვაჟკაცი,
ბევრი უხოცავთ ურჯულო,
გაუცვეთნიათ ფარ-ხმალი.
ძმები ბურდულნიც გამოჩნდნენ,
სწრაფნი ვით კლდისა აფთარნი,
გზა დაულოცეს ძმადნაფიცთ,
ჰშვენით თოფი და ხანჯალი.
მთიელთ სიწმინდე სამია,
სამშობლო, ხატი, სახლ-კარი,
მტრისა და მოყვრის დახვედრა,
სამსჯავროს წარსდგნენ მართალნი.
ხმალას, ანატორს, ლაშარსა,
შასთხოვენ გამარჯვებასა.
კოპალას, გუდანს, ხახმატსა,
სამშობლოს გადარჩენასა.
საბრძოლოდ დროშას შეაბავს,
სანაგი სისაურიო,
დაულაშქრია ქისტეთი,
ქვა და რკინაა გულიო,
მამაცი, თავდადებული,
თავისი კუთხის შვილიო,
მაიგონებენ ხევსურნი,
მამულს შესწირა სულიო.
საომრად გამზადებულა,
ფშავ-ხევსურეთის ჯარიო,
წინ დროშა გამაიმძღვარეს,
წინაპართ ნაომარიო.
ქუდზე კაც მოდის, უხდებათ,
ჯაჭვის პერანგი შავიო,
თავი შასწირონ მამულსა,
არ შაარცხვინონ გვარიო.
არა ჰყოლიათ ბატონი,
არც თვისი არცა სხვანიო,
მეფის ერთგულნი არიან,
საქართველოსი ფარიო.
ათენი 4/12 2014წ. თემურ სისაური [ჭალელი].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου